هم بلای تو به جان بی قراران می رسد

هم غم عشقت نصیب غمگساران می رسد

ذره ای غم از تو چون خواهد گدای کوی تو

کین چنین میراث غم با شهسواران می رسد

من ندارم زهره خاک پای تو کردن طمع

زانکه این دولت به فرق تاجداران می رسد

هر کسی از نقش روی تو خیالی می کند

پس به بوی وصل تو چون خواستاران می رسد

هیچ کس را در دمی صورت نبندد تا چرا

نقش روی تو بدین صورت نگاران می رسد

گل مگر لافی زد از خوبی کنون پیش رخت

عذر خواه از ده زبان چون شرمساران می رسد

پیش رویت بلبل ار در پیش می آید شفیع

او عرق کرده ز پس چون میگساران می رسد

دور از روی تو نتواند بروی کس رسید

آنچه از رویت به روی دوستداران می رسد

زلف شبرنگت چو بر گلگون سواری می کند

عالمی فتنه به روی بی قراران می رسد

رخ چو گلبرگ بهار از من چرا پوشی به زلف

کاشک من دور از تو چون ابر بهاران می رسد

بر خطت چون زار می گریم مکن منعم ازانک

این همه سرسبزی سبزه ز باران می رسد

کی رسد آشفتگی از روزگار بوالعجب

آنچه از چشمت بدین آشفته کاران می رسد

دل سپر بفکند از هر غمزهٔ چشم تو بس

در کم از یک چشم زد صد تیرباران می رسد

هیچ درمانم نکردی تا که یارم خوانده ای

جملهٔ درد تو گویی قسم یاران می رسد

چون طمع ببریدن از وصلت نشان کافری است

لاجرم عطار چون امیدواران می رسد